Bekijk religieus erfgoed in heel Europa

Je komt een beetje in de barok terecht als je de 14e eeuwse kerk van Adorp binnenstapt. Het gevolg van een verbouwing in de 17e eeuw. De oorspronkelijke kerk, gebouwd in Artharpe, een wierdedorp, had een vrijstaande toren. De toren die tot de 18e eeuw dienst deed als uitkijkposte en veste voor de bewoners van Adorp en Harssens, is afgebroken in 1794 en vervangen door een dakruiter.

Een laatgotische kerk, maar dan zonder frivool maaswerk in de ramen: geen veelpassen of visblazen. Voltooid in 1506 als een rechthoekige zaalkerk. Binnen is de kerk interessant met een renaissancepreekstoel, het orgel uit 1862 en de gebeeldhouwde grafstenen.

Dit 14e eeuwse bakstenen kerkje is zonder fundering gebouwd. Het metselwerk loopt door tot een halve meter onder het maaiveld. Steunberen zijn aangebracht om verzakking tegen te gaan. De 16e eeuwse spitsboogramen zijn in de 19e eeuw voorzien van gietijzeren traceringen. In die zelfde tijd heeft de kerk ook een neoclassicistische uitstraling gekregen: veel stucwerk, een tongewelf en korinthische pilasters & zuilen.

De kerk ligt in een langgerekt streekdorp, ontstaan in de 13e eeuw op twee bij elkaar liggende dijken. In 1989 werd een sloopvergunning aangevraagd, en –gelukkig- geweigerd. Het interieur met spitse koepelgewelven zonder ribben heeft mooie, 13e eeuwse gewelfschilderingen. Wandpijler ter ondersteuning van de gewelven, zijn in de 17e eeuw afgehakt om ruimte te maken voor banken: daardoor werden trekbalken noodzakelijk.

Deze op een oeverwal gelegen kerk is gebouwd op de fundamenten van haar voorganger. De uiteindelijke vorm van dit met een driezijdig koor afgerond zaalkerkje ontstond bij de nieuwbouw (met oud materiaal) in 1729, zoals af te lezen is aan de blauw geglazuurde dakpannen.

Het zaalkerkje met eclectische façade en neoklassieke elementen is in 1862 gebouwd als opvolger van een middeleeuwse kerk.

De kerk is grotendeels van baksteen gebouwd in de 13e eeuw en staat bekend als Laurentiuskerk, maar een ander patrocinium is waarschijnlijker: zie kerkbeschrijving. Van de oorspronkelijke ingangen rest alleen de zuidelijke. Binnen contrasteren wit gestucte meloengewelven met het donkerbruine meubilair. Het interieur heeft de Beeldenstorm, dankzij pastoor Louwe Fritema, overleefd.

Een van de oudste bakstenen kerken op de hoogste wierde in de Ommelanden: het kerkje werd in de late 12e eeuw gebouwd. Romaans qua origine maar deels geamputeerd in de 19e eeuw: de halfronde apsis werd door een vlakke muur vervangen. Binnen is er een preekstoel uit 1654.

De kerk, vroeger gewijd aan Laurentius, heeft waarschijnlijk een voorganger gehad, gesticht door Liudger. Van de huidige kerk dateert het oudste, tufstenen, deel uit de twaalfde eeuw.

In de 13e eeuw werd deze eenvoudige zaalkerk gebouwd. Er volgden veel her- en verbouwingen en restauraties. Bij de laatste restauratie van 2005 werd de eerder gesloopte sacramentsnis weer in de oostmuur aangebracht en voorzien van de gotische bekroning.